Դրսում քայլելիս մի բան մտքովս անցավ, իսկ եթե աշխարհում մարդկանց տրվի նրան ուզած երջանկությունը առանց որևէ պադճառի: Երբ մարդը ծնվում է, նրան ապահովում են նրա ծնողները, դեռահաս տարիքում արդեն սկսում է առանձին կյանք ստեղծելու ուղությամբ, իսկ սկած 16-18 տարեկանից, կյանքը առանձնանում է, իր պրոբլեմներով, ժամանակի կորուստով և այլն: Ստեղծում են նպատակ և գնում այդ ուղությամբ: Հաջողոթյան հասնելու համար և հասնել տարբեր ուղություններով, տանջալի, երկար, դժվար և այլն: Ամենաշատ տարածված երջանկության պադճառը դա փողն է, զարմանալի չե որ մարդը փողի մեջ երջանկությամ պատճառ է տեսնում, ես էլ եմ այդ մտքին քանի որ մեր դարում փողը շատ բան է փոխում: Պատկերացրեք բոլոր մարդկանց տան այդքան փող, ինչքան նրանք կուզեն: Ինձ թվում է մարդկուցթյան 98% այնքան փող կուզեն, վոր վերջը չի երեվա: Եվ հետո ինչ կանեն այդ փողով Աստված գիտի: Իսկ այն 2% որոնք անվճար փող ստանալ չեն ցանկանում, կուզեն այնքան, ինչքան որ տվյալ պահին կլավացնի նրանց կարգավիճակը, իսկ մնացածը նրանք ինքնուրույն կաշխատեն: Երջանկությունը կարող է լինել քեզ համար շատ սիրելի և թանգ մարդ, որի հետ այդքանել փողը նշանակություն չունի: Ես աջակցում եմ այդպիսի մտածելակերպին, եթե դու ունես այդպիսի ծանոթ մարդ, դա արդեն մեծ հաջողություն է, բաց մի՝ թող այդպիսի մարդկանց կյանքում, եթե հասկանում ես որ նրանք քեզ պետք են, դու կարող ես ունենալ աշխարհի ամեա շատ փողերի, բայց ում հետ դու պետք է ծաղսես դա, և կիսես քո էմոցյաները և ուրախությունը:
Պապիկյան Գրիգոր 